در باب دستاوردهای بیست‌ساله

محمدعمر نیمروزی

از روزی که کفهٔ ترازوی نبرد به نفع مجاهدان امارت اسلامی افغانستان سنگین شده و پیشروی‌های مجاهدین سرعت یافته است، رژیم مردود کابل، که قافیه را باخته است، پیوسته از کانال‌های مختلف، از دستاوردهای بیست‌سالهٔ خود حرف می‌زند؛ دستاوردهایی که زیر چتر جمهوریت و در پناه بیرق غربی‌ها برای ملت مسلمان افغانستان به ارمغان آورده است!

رژیم مزدور از این امر غافل است که غرب هیچ‌گاه یک قدم هم به نفع امت اسلامی برنمی‌دارند، چه رسد به اینکه برای شان دستاورد داشته باشند. اصلاً جمهوریت، که نظامی متضاد با شریعت است، قرار است چه منفعتی برای اسلام و شریعت و مسلمانان داشته باشد؟!

میدان نبرد و سختی‌های آن پرده از رخسار حقیقیِ انسان‌ها و دولت‌ها بر می‌دارد. رژیم کابل با آب و تاب فراوان از «آزادی بیان» در افغانستان حرف می‌زند و بدان می‌نازد و امارت اسلامی را محکوم می‌کند که در این زمینه کم‌کاری داشته و حتی با آزادی بیان مخالف است.

بیست سال است که رژیم کابل و حامیانش بر این طبل توخالی می‌کوبند و برای خود یارگیری می‌کنند و مردم را از امارت اسلامی متنفر می‌کنند، اما اینک که جانشان به لب آمده و حلقهٔ محاصره پیرامون‌شان تنگ و تنگ‌تر شده است، خودشان قبل از دیگران دستاوردهای خود را به بوتهٔ فراموشی سپرده‌اند و حتی به مقابله با دستاوردهای خود پرداخته‌اند.

چند روز پیش رژیم کابل، در سلسلهٔ نبرد تبلیغاتی‌اش علیه مجاهدین امارت اسلامی افغانستان، دست به این پروپاگند زد که مجاهدین امارت اسلامی صدها نفر از ساکنان سپین بولدک را تیرباران کرده‌اند و در مناطق مفتوحه‌شان وحشت آفرینی می‌کنند. در پاسخ به این شبهه‌فراکنی، امارت اسلامی به صراحت اعلام کرد و حتی از رسانه‌ها و خبرنگاران دعوت کرد تا به ساحات مفتوحهٔ امارت اسلامی سفر کنند و بدون هیچ‌گونه دغدغه و پریشانی‌ای، با کمال آزادی گزارش تهیه کنند و واقعیت امر را برای ملت افغانستان و جامعهٔ جهانی انعکاس دهند. وقتی چند خبرنگار به سپین بولدک آمدند و واقعیت را از نزدیک رصد کردند، هنگام بازگشت، توسط نیروهای امنیتی بازداشت شدند تا مبادا حقیقت را برای مردم روشن سازند و دروغگوییِ رژیم را مبرهن کنند.

این است دستاوردی که دو دهه است رژیم کابل بدان می‌بالد! واقعیت امر این است که نظام جمهوریت به آزادیِ بیان احترام می‌گذارد، اما همان آزادیِ بیانی که جهت منافع خودش باشد و با راهبردهای سیاسی‌اش متصادم نباشد. اما آزادیِ بیانی که بخواهد واقعیت‌ها را بازتاب بدهد و پرده از رخسار متعفن جمهوریت بر دارد، چنین آزادیِ بیانی نه تنها در قاموس جمهوریت جایی ندارد، بلکه جمهوریت، اولین کسی است که علیه آن به میدان می‌آید. قتل‌های زنجیره‌ایِ خبرنگاران در عرض یک دو سال، و سپس سرپوش گذاشتن بر روی پرونده‌های آنان، بزرگ‌ترین شاهد عدل بر مدعای ماست.

نکتهٔ دیگری که خصوصاً در این ایام به اوج خود رسیده، این است که رژیم کابل، مناطقی را که از دست داده است به شدت بمباران می‌کند و در این بین، به صورت خاص مراکز و ساختمان‌های دولتی را که اینک در دست امارت اسلامی قرار دارند، هدف می‌گیرد و تخریب می‌کند. چنانکه چند روز پیش، دشمن مزدور ساختمان قومندانی امنیه ولسوالی یاوان ولایت بدخشان را توسط بمباردمان تخریب کرد.

نظامی که زیرساخت‌های کشور را فدای منافعِ آنی و فانی‌اش می‌کند، معلوم است که از کجا درس می‌گیرد. اگر این‌ها واقعاً فرزندان همین خاک و بوم می‌بودند، هیچ‌گاه با بمباران‌های عمدی ساختمان‌ها و سازه‌های دولتی را، که در ملکیت آحاد مردم افغانستان قرار دارند، تخریب نمی‌کردند.

برخلاف این رویهٔ نامشروع و متصادم با قوانین شرعی، عقلی و عرفی، امارت اسلامی افغانستان از روز نخست به مجاهدین توصیهٔ اکید نموده است که از زیرساخت‌ها و ساختمان‌ها محافظت کنند و تا جایی که امکان دارد، به بنیهٔ تحتیِ کشور آسیب نزنند.